Na stroeve jaren hoort Hellas weer bij de beste ploegen van de eredivisie. Dat stemt hoofdtrainer Joris Witjens (42) tot tevredenheid, want zijn wit-blauwe hart gaat weer tekeer. Aan het begin van het kalenderjaar kwam oud-speler Witjens, onderdeel van het legendarische kampioensteam van 2008, in Den Haag voor de groep te staan. “Na het vervelende vertrek van Maarten Roestenburg vroeg het clubbestuur of ik tot aan de zomer zou willen helpen. Twee keer per maand viel ik al in. Ik stapte in, maar plaatste meteen de kanttekening dat het daarna klaar zou zijn. Door mijn werk als leraar Frans en gezin heb ik niet de ambitie hoofdtrainer te zijn. Ik vind dat een hoofdtrainer er iedere training zijn moet”, aldus Witjens.
Met Budding en Visser
Toch liep het anders. Samen met Björn Budding heeft de linkerhoekspeler van weleer nog altijd het vlaggenschip van Hellas onder zijn hoede. “Maar het is echt een samenwerking tussen Björn, Maura Visser, mij en anderen van de staf. Maura geeft eens in de week training en bemoeit zich gelukkig ook met de tactiek”, gaat Witjens verder. “Tijdens de start van mijn trainerscarrière heb ik nog wel eens gedacht dat het om mij draaide. Maar na twee slechte jaren bij de dames van Hellas met degradatie tot gevolg heb ik even afstand genomen om te kunnen relativeren.
“Als speler had ik altijd een grote waffel. Ik ben erachter gekomen dat het helemaal niet makkelijk is om bijvoorbeeld een club te besturen. Ook in het veld gaat het niet om hoeveel speelminuten ik maak of dat de scheidsrechter niet fluit bij een overtreding op mij. Daar maakte ik me altijd snel druk over, maar ik heb ingezien dat het complexer ligt. Een bredere blik gekregen. Het is een grote puzzel, zo’n competitie of club laten draaien. Juist bij Hellas”, vertelt Witjens.
Nationale ploeg van Burkina Faso
Met veel eigen jeugd staat de ploeg op plaats vier in de eredivisie. Onlangs zegevierde Hellas in de teruggekeerde derby met Quintus (25-28). “Je kunt wel een grote sponsor aantrekken die belangrijke spelers haalt, maar als diezelfde sponsor na twee jaar vertrekt zijn al je eigen jongens weg, omdat ze minder hebben gespeeld en zich zo niet hebben kunnen ontwikkelen”, is Witjens stellig. “Hellas wil blijven investeren in eigen jeugd. Goede begeleiding is daarbij van levensbelang. We hebben het geluk dat kinderen van oud-spelers als Eelco Overkleeft, Jeroen Sebel en Inge Stet nu bij Hellas beginnen. De ouders, met verstand van handbal, zetten zich dan in voor het jeugdteam. Ook ik fluit in het weekend bij de F-jeugd waar m’n kind speelt.”
Als Witjens niet in de hal in Den Haag te vinden is, is hij druk met zijn gezin of op de middelbare school waar hij als leraar Frans en teamleider werkzaam is. “Ik heb een Frans- en Spaanstalige moeder. Ben drietalig opgevoed”, legt de oefenmeester uit. Als linkerhoek speelde hij op één jaar na altijd voor Hellas. “Even ben ik in Griekenland geweest. Als trainer heb ik ervaring bij de dames en heren van Hellas, DIOS én als assistent-bondscoach van de nationale ploeg van Burkina Faso.”
Goede kop op
Een vermakelijk verhaal volgt: “Het NHV hielp mee bij de ontwikkeling van de sport in het Afrikaanse land en doordat ik de taal spreek heb ik daar ook een rol in gespeeld. Toen het land in 2011 plots meedeed aan de Afrika Cup zijn Robert Nijdam en ik via een omweg voor de groep gekomen. We hebben Burkina Faso niet aan een zege kunnen helpen, maar stonden wel een tijdje gelijk tegen Algarije, toen een Olympische ploeg, en Egypte. Een mooie ervaring.”
Terug naar Den Haag en 2022. Bij de wit-blauwen staan onder andere Wessel Coster, Martijn Poot en jeugdinternational Twan Klompé in de basis. Witjens: “Het is een hartstikke leuk team. We hebben veel jongens waar een goede kop op zit. Ze willen werken voor elkaar en sluiten hun ogen niet voor de zwakke punten. Het team loopt niet naast hun schoenen. In de eredivisie kunnen we van iedereen winnen, maar op een mindere dag ook van veel teams verliezen. In tegenstelling tot koplopers Houten en BFC beschikken we niet over veel ervaring en body. Dat heeft tijd nodig.”
Minder adrenaline
“Hellas staat nog steeds op eigen benen en het eerste team hoort weer bij de top-5 van de eredivisie”, is Witjens gelukkig met de fase waar de Haagse club in zit. Zijn blik is verenigingsbreed. “Ook de damesploeg, nu tweede divisie, is op de weg terug omhoog. Met dank aan fanatiekelingen rond die ploeg. Het draait om de leden en juiste begeleiding voor hen. In Den Haag staat wel een basis en die zie ik de komende jaren steviger worden.”
Aankomend weekend is Hellas vrij. Daarna ontvangt de formatie van Witjens, Budding, Visser en anderen in de eredivisie lijstaanvoerder Houten. “Zij hebben een doelsaldo van hier tot aan de overkant. Wij krijgen dan weer relatief weinig tegendoelpunten. Ik wil het wel zien”, besluit hij. “Als speler kon ik me altijd goed opladen voor dit soort potjes. Als coach heb je toch minder adrenaline. Gelukkig maar, want als opgewonden standje langs de kant help ik de ploeg niet. Het moet samen gebeuren. Dat is in mijn ogen het DNA van Hellas.”