Voor Caspar Hovingh, handbalkeeper bij eredivisieclub Hellas, is deze coronatijd met al zijn beperkingen extra zwaar. Mede door zijn autisme mist hij het verenigingsleven enorm. ,,Regelmaat is voor mij belangrijk en dat is in één keer weggevallen.”
Voor de 22-jarige Hovingh is tussen de palen staan al vanaf de jeugd zijn lust en zijn leven. ,,Daarom mis ik het handbal heel erg”, opent hij. ,,In de normale tijd ben ik zes tot zeven dagen per week op Hellas. Nu dat in één keer is weggevallen, heb ik veel tijd over. Ik mis het ritme van de trainingen en de wedstrijden. In het begin heb ik veel last gehad van het ontbreken van die regelmaat. Toen het handbal wegviel, vond ik het ook erg moeilijk mij te motiveren voor andere zaken.”
,,Ik heb geprobeerd het ritme vast te houden door nog steeds elke dag de wekker te zetten, ook al was er geen reden om vroeg op te staan. Mijn studie toegepaste wiskunde aan de Haagse Hogeschool ging ook niet op volle toeren door. Omdat ik een stage nodig heb, is het aannemelijk dat ik de komende zes maanden helemaal geen school heb. Extra moeilijk dus allemaal. De afgelopen maanden heb ik vooral te veel vrije tijd gehad en dat drukte zwaar. Ik heb veel online potjes geschaakt om bezig te blijven. Verder veel gekeken naar het WK handbal”, verklaart de talentrijke doelman die op zijn zesde jaar begon bij Handbal Houten.
Verhuizen
Begin dit seizoen verhuisde Hovingh vanwege de studie én het handbal naar Den Haag. Hij huurde de zolder bij de ouders van voormalig Hellasspeler Léon Schie. Hovingh: ,,Mede vanwege de verminderde reistijd beviel dit goed. Sinds de nieuwe lockdown ben ik weer thuis bij mijn moeder en mijn zusje in Houten. Zonder handbal zou ik anders de hele dag alleen zitten en dan is het toch gezelliger om een beetje onder de mensen te zijn. Wanneer er weer activiteiten zijn, ga ik terug naar Den Haag.”
Bij Hellas zijn de trainingen nog niet hervat. ,,Bij een amateurclub waar iedereen contributie betaalt, is het niet haalbaar qua financiën om te gaan trainen. De kosten worden niet terugverdiend. Twee keer per week hebben we een krachttraining via zoom. Ik ben het met onze trainer Maarten Roestenburg eens, dat het in een amateurgroep niet wenselijk is samen te gaan trainen. Het is een onnodig risico zolang er geen uitzicht is op competitiehandbal.”
Oefeningen
Naast de gemeenschappelijke krachttrainingen doet Hovingh veel om fit te blijven. ,,Hier in Houten ligt voor de deur een voetbalveldje. Ik probeer hierop elke dag een aantal keepersoefeningen te doen. Niet alleen specifieke bewegingen, maar ook oefeningen als laddertjes en dergelijke. Op die manier hoop ik zo min mogelijk achterstand op te lopen in vergelijking tot de handballers die wel voluit mogen trainen.”
Caspar Hovingh lijkt dus na een moeilijke periode zonder handbal zijn leven weer wat beter op de rit te hebben. ,,Ik probeer nu weer zo goed mogelijk vaste ritmes en patronen aan te houden. De handbalbond heeft plannen om vanaf april een korte regionale competitie op te starten. Het zou leuk zijn om een mini-competitie te spelen met bijvoorbeeld ploegen als Quintus en WHC/Hercules. Hopelijk mag er dan ook publiek bij en mogen de kantines weer open. Meer sfeer en financieel belangrijk voor de club. Aan de andere kant besef ik ook, dat een potje handbal geen mensenlevens waard is.”
Artikel uit het AD van Peter Lotman
© Foto Ruud Voest
